جنگ خیبر

 گروهي كه حكميّت را نخست پذيرفته بودند و بعد پشيمان شدند و آن را بر خلاف قرآن و كفر مي پنداشتند، وقاحت و بي شرمي را به جايي رساندند كه به امام(عليه السلام) اصرار كردند كه توبه نمايند وگرنه به نبرد با آن حضرت بر مي خيزند! علي(عليه السلام) كه اختلاف شديد را در داخل لشكر ملاحظه كرد (و مشاهده نمود كه منافقان پيوسته اين آتش را دامن مي زنند) دستور مراجعت به كوفه را صادر فرمود. در كوفه دوازده هزار نفر از افراد لجوج و متعصّب، از مردم جدا شدند و به حروراء كه قريه اي در دو ميلي كوفه بود رفتند و به همين دليل اين گروه از خوارج، حروريّه ناميده شدند. سرانجام در سرزمين نهروان كه در نزديكي حروراء بود آماده جنگ شدند. عجب اين كه، در اين نبرد شوم، در صفوف خوارج، بعضي از ياران ديرينه امام ديده مي شدند; و نيز گروهي كه از عبادت، پيشاني آنان پينه بسته بود و آهنگ تلاوت قرآن آنان در همه جا پيچيده بود قرار داشتند. آنها در حقيقت عابدان خشك و نادان و احمقي بودند كه به خاطر افراط آنها در چسبيدن به ظواهر دين و بي اعتنايي به حقيقت آن، مارقين ناميده شدند. هنگامي كه دو لشكر در مقابل هم قرار گرفتند، با مذاكره مكرّر به منظور ارشادخوارج و با يك خطابه حساب شده، بسيار روشنگر و بيدار كننده امام(عليه السلام)، قشر عظيمي از لشكر مخالف كه فريب خورده بودند جدا شدند و فرياد التوبة التوبة يا اميرالمؤمنين بلند كردند و از امام , ...ادامه مطلب